Dicky Ruhulessin (56) had jarenlang een eigen bloemenzaak. Na een dubbel faillissement ging ze aan de slag bij Randstad, eerst in de catering en later als keetdame. Tot ze zodanig veel last kreeg van haar handen, dat ze op zoek moest naar iets anders. Nu werkt ze als verkeersregelaar bij Traffic Support. In augustus 2017 volgde Dicky de Reset Yourself Training.
Hoe kwam je in contact met Reset Yourself Training?
“Ik had ’t heel erg naar mijn zin bij Randstad. Ik had een vast salaris, het werk vond ik leuk om te doen, we hadden altijd lol… Maar ik had doorlopend pijn aan mijn handen. ‘Trigger fingers’ noemen ze dat. En dat werd steeds erger. In een jaar tijd ben ik tien keer geopereerd aan mijn handen. De keus was óf de WW in óf op zoek naar iets anders.
Toen zag ik een oproep tot fiscaal parkeercontroleur, dat leek me wel wat. Het bleek een opleiding tot verkeersregelaar… Niet meteen mijn droombaan, maar die kans heb ik wel met beide handen aangegrepen. Zodoende kreeg ik ook de mogelijkheid om deel te nemen aan de Reset Yourself Training.”
Hoe heb je deze training ervaren?
“Ik had vooraf geen enkele verwachting van deze training. Ik ben er heel open-minded ingestapt. Wat had ik te verliezen? Ik dacht wel even: ‘Dat zal wel weer zo’n goeroe zijn, zo’n tsjakaa-figuur’. Maar dat was absoluut niet het geval. Ik vond Hans een hele gezellige man, we hadden een hele leuke groep en ik vond het bijster interessant allemaal. Ik heb alles aangepakt wat
ik kreeg aangereikt.”
“Mijn ogen zijn opengegaan!”
Wat was voor jou de belangrijkste les?
“Al bij het voorstelrondje werd ik heel emotioneel. Ik wist meteen: ‘Dit zou wel eens mijn omslagpunt kunnen zijn.’ Het belangrijkste wat ik tijdens deze training heb geleerd, is om mijn verwachtingen bij te stellen. Ik was ervan overtuigd dat ik weer een eigen winkeltje wilde beginnen. Een bloemenzaak of kledingwinkel… Maar het feit dat dat er waarschijnlijk niet meer in zat, maakte me een heel ontevreden en ongezellig mens. Dankzij de training heb ik geleerd me niet langer blind te staren op wat er niet meer kan, maar te kijken naar wat ik wél kan bereiken. Mijn ogen zijn echt opengegaan!”
Wat doe je nu?
“Ik werk nu zo’n anderhalf jaar als verkeersregelaar bij Traffic Support. Een hele leuke en veelzijdige baan. Verkeersregelaar, ik wist niet eens dat ’t bestond! Ja, en ik ben nog een goeie ook! Al op dag één zei ik: ‘Ik wil coördinator worden.’ Normaal doe je daar zeven, acht jaar over, mij hebben ze die functie nu al gegeven. Ik heb zo’n 20 man onder me. Ik hou van die verantwoordelijkheid en ik zorg goed voor mijn mensen. Ze krijgen op tijd hun pauzetjes, ze krijgen koffie van me. En als ik zie dat iemand ’t even moeilijk heeft, dan ontferm ik me daar ook over. Maar ik ben ook niet bang om ze ergens op aan te spreken!”
“Ik heb geleerd me niet blind te staren op wat niet kan, maar te kijken naar wat ik wel kan.”
Waar sta je nu als mens?
“Weet je, vroeger hadden we pure rijkdom. Ons kind liep in de duurste designers kleding. We konden alles doen wat we wilden. Maar als ik daar nu aan terugdenk, denk ik: ‘Wat een leeghoofd!’ We zijn indertijd alles kwijtgeraakt wat we hadden. En dat maakt je heel nederig. Maar ik ben nu rijker dan ik ooit ben geweest. Anders rijk. Ik heb geen zorgen meer, ik hoef niet meer om 4 uur mijn bed uit om naar de veiling te gaan. Ik ben nu simpelweg tevreden met wat ik heb. Elke dag warm eten op tafel, mijn kind doet het hartstikke goed, we hebben elkaar. Ik ben een heel gelukkig mens.”
Hoe zie jij je toekomst?
“Ik had laatst een gesprek met mijn teamleider en die vroeg wat ik wilde bereiken. Toen zei ik: ‘Jouw baan! Ik kan niet wachten tot je met pensioen gaat!’ Ach ja, een brutaal mens heeft de halve wereld, toch? Maar ik meen ’t wel, ik wil teamleidster worden. Is ’t niet bij Traffic Support, dan bij een ander bedrijf. Ik ben nu 56, ik heb nog minstens 11 jaar te gaan op de arbeidsmarkt. Dan moet er wel een beetje uitdaging in zitten.”